Als achtjarig meisje was snowboardster Melissa Peperkamp al competitief met haar vader. Nu, ruim tien jaar later, heeft Melissa nationale, internationale en zelfs Olympische successen behaald. Ondanks haar grote passie, was de weg daarnaartoe niet altijd even makkelijk.
In deze video
Kun je eerst even jezelf kort voorstellen?
Oh tof daar hou ik niet van.
Ehm oké! Hi, ik ben Melissa Peperkamp.
En ik ben topsporter, freestyle snowboarden en ik ben 19 jaar.
Voor mij is zeg maar het proces van klein meisje naar Melissa die op de Olympische Spelen heeft gestaan best wel een hele korte periode geweest.
De zesde plek had denk ik niemand van NL bedacht.
Iedereen zegt altijd: ach jij gaat op vakantie. Je gaat toch gewoon met die plank naar beneden.
Nou het is meer dan dat.
Ik zou zeggen het is een lange weg.
Ik was zes, dus ik stond nog op skietjes.
En eigenlijk op ski’s kon ik mijn papa niet meer bijhouden dus toen moest ik wel op een snowboard.
Want ik dacht ja als ski’s niet meer kan dan moet ‘t wel op snowboard kunnen.
En toen heeft het een jaartje geduurd en toen kwam ik papa’tje al voorbij.
En toen was ik heel blij dat was mijn doel.
En toen ja werden pistes voor mij heel saai en toen ging ik steeds meer uitdaging zoeken en alles.
En toen ben ik eigenlijk alleen maar de parken ingegaan: jumps gedaan, rails gedaan.
En eigenlijk altijd het uiterste en het gevaarlijkste op proberen te zoeken.
En toen ja eigenlijk gewoon heel veel uren op ‘t snowboard gestaan.
En toen maar doorgegroeid. Ja, zo ben ik eigenlijk begonnen.
En daar ben ik heel dankbaar voor dat mijn ouders daar gewoon alle tijd en alle moeite en alle geld in wouden steken.
Want ja ze hebben altijd voor me gereden, ze hebben me overal heen gebracht, overal meegegaan, overal voor betaald.
En alles dus ehm.
En die hebben me eigenlijk opgevoed van ja achtjarig klein meisje naar het 19 jarig meisje die ik nu ben.
Met alle ervaringen die ik nu al heb opgedaan wat al echt heel veel is voor 19 jaar.
Commentator: [Melissa Peperkamp uit Nederland]
[Lekkere run voor Melissa Peperkamp die eh hier echt wel hele dikke tricks doet]
[En ook een hoop progressie heeft gemaakt. Ja die rails die kan ze wel.]
Ik denk dat er niet precies één groot ding is wat eh mijn grootste prestatie is.
Ik denk eigenlijk in de afgelopen twee seizoenen of drie alle kleine stapjes om omhoog te gaan.
Want het is wel zo dat ik.. het begint bij Europacups en daarna mag je Worldcups in. Dat is een overwinning en dan ga je het beter doen in de Worldcups.
Dat zijn allemaal kleine overwinninkjes.
En dan eindstand doordat je Worldcups goed gaat doen mag je naar de echte spelen.
En dat is uiteindelijk ook een overwinning.
En wat ik daar heb laten zien voor mezelf is natuurlijk een geweldige overwinning.
Want de zesde plek had denk ik niemand van NL bedacht.
Persoonlijk ikzelf ook niet hoor, echt absoluut niet.
Dus ik denk dat ik daar wel boven mezelf ben uitgestegen en mezelf wel beter heb laten zien
dan ik zelf ooit gedacht heb of ooit kon denken.
Dus ik denk persoonlijk dat.. dat alles gewoon een kleine overwinning is.
En ja niet.. dat er niet te benoemen is wat één grote overwinning is.
Het is meer wat voor jou meer doet dan iets anders maar dat is iedereen persoonlijk.
Buiten het snowboarden doe ik meestal in de zomer nog heel veel wakeboarden.
Wakeboarden is wel echt.. een echt een hele andere passie en hobby van mij
wat ik buiten het snowboarden echt wel probeer te verbeteren en te doen.
Maar ik denk ook wel de creativiteit voor het snowboarden haal ik wel echt uit het wakeboarden.
En ja het snowboarden.. Ja het wakeboarden haal ik dan ook veel uit het snowboarden en snowboarden haal ik ook weer heel veel uit het wakeboarden
Dus dat is wel ook heel goed.
Het heeft ook wel pluspunten ja.
Ik ben in het algemeen gewoon heel competitief en ik denk ook wel dat dat maakt wie ik nu ben en hoe groot ik gegroeid ben.
Want ik stel gewoon heel graag doelen en als ik een doel heb behaald, wil ik naar mijn volgende.
En ik wil zo graag mogelijk.. als ik op een gegeven moment doelen stel wil ik het zo snel mogelijk hebben gedaan.
Dus ja ik denk dat dat het gewoon is zeg maar.
Ja ik weet nu ook niet hoe ik het anders moet zeggen.
Je stelt drie, vier grote doelen in het jaar.
En eigenlijk elk groot doel heeft 100.000 kleine behaalde doeletjes
En ik denk altijd alle verliezen moet je vieren en alle doelen en alle winsten moet je vieren.
Want ja als jij niet op je bek gaat of niet doet dan kan je er ook nooit van leren
en kan je nooit die tweede stap maken.
Ik zeg altijd eerst twee stappen naar achteren om er daarna drie vooruit te gaan.
Ehm en mijn ouders hebben ook wel altijd geleerd van leer van je fouten, leer van je.. – ja – je toppers ehm en combineer dat samen.
Ehm en vier vooral alles: kleine stapjes wat je doet.
Het kan in een klein heup twistje zitten of in een klein..
dat je net je eerste set-up of hoe je van de schans afkomt gewoon beter is dan eh
wat je vorige maand deed dat is eigenlijk al het kleine doel wat je hebt behaald.
Als je dat niet perfect hebt dan gaat het in de lucht ook niet perfect.
Dus ja dat zijn allemaal kleine techniek dingetjes wat nodig zijn om het echt perfect-perfect te maken.
Dus ik ja gewoon al je kleine doeletjes en je doelen vieren
Maar ook ja dat het niet lukt dan naar iets anders stappen of weer teruggaan.
Ik denk een tegenslag is geweest dat ik mentaal..
Alles ging voorbij mijn mentale gesteldheid.
Dus eindstand wist ik niet meer wat ik aan het doen was en wat ik eigenlijk aan ja waar ik het eigenlijk voor deed en voor wie ik het eigenlijk deed.
Maar dat is meer omdat zeg maar mijn carrière sneller ging dan wat mijn mentale gesteldheid aankon.
Ik praat heel veel met mensen daarover ehm ik heb drie eh psychologen.
Ehm eentje voor ehm ja eigenlijk de spanningen de competities weg zijn. Dat.
Eentje voor ja school, ehm trainen, je sport, je rust. Eigenlijk om dat allemaal te combineren.
En één om gewoon voor het sociale leven zeg maar wat ik hier heb hoe ik dat behoud.
Ik ben gewoon een persoon die niet graag nee zegt.
En natuurlijk je reist altijd met zeven mannen en ik..
je hebt nooit een vrouw om je heen de aankomende elke zes, zeven maanden.
Dus ik denk dat dat mentaal ook altijd wel heel heftig is voor mij.
Ik merk het aan de mannenwereld is..
Het is – meer gewoon – het zijn gewoon zeven mannen waar je het hele jaar mee op reis bent.
Ehm en nu heb ik dat ook wel echt goed aangegeven
van “Yo jongens we moet gewoon echt soms eens een keer gewoon twee t**eten” en wat meer vet aanwezig zijn.
Want het is altijd mannenpraat. Altijd.
Ehm alleen ja nu zijn we daar gewoon deze zomer heel hard aan het werken.. eh aan het werk mee geweest dus nu zijn we weer soort van op dezelfde zender zeg ik dan altijd.
We zijn een individuele sport maar eromheen moet je gewoon een team zijn.
Want anders ja je redt het niet alleen.
En ik vind het gewoon heel leuk om met de meiden ook van Nederland te snowboarden.
Om gewoon met hun leuke dingen te gaan doen.
Ik heb geen idolen. Ik vind gewoon meer mensen vet.
Dus zeg maar ik vind de stijl van Mia Brookes vet, van Zoë van Tess Codi en ik vind het gewoon ja mensen vet hoe ze rijden of hoe ze dingen doen.
[Muziek]
Ik zou zeggen het is een lange weg te gaan.
Je moet gewoon zorgen dat jij veel op je snowboard staat. Veel gevoel krijgt op je snowboard.
Vooral niet gaat aantrekken wat andere jongens en mensen zeggen over jou.
Jij bent.. je moet gewoon lekker doen wat jij leuk vindt.
Wat jij ja.. wat jij kan en dan alles komt daarna wel.
Maak je niet te druk om wat komt.
Maak je druk om wat wat je wil gaan doen en wat je waar je heen wil.
En ga gewoon snowboarden met elkaar.
Niet alleen. Met elkaar.
Want je leert het meest om met elkaar te snowboarden
en niet om elkaar “Ah zij is iets beter of zij is dat”
Leuk hebben, lol hebben: daar leer je het meest van.
[Muziek]