Tijdens het Shops 1st Try testevenement in Hochfügen werd ons oog getrokken door de snowboards van Doubledeck. Geen standaard plank, maar eentje met een verhoogde boog. Wat doet dat met het snowboardgevoel? Dat wilden we natuurlijk uitvinden!
Bij de stand besloten we allebei een ander model te testen. Wilco nam de Rocking D mee. Ik ging voor de all-mountain Turning D die ook geschikt is voor beginners. In gesprek met vertegenwoordiger Anne kregen we het advies een snowboardmaatje kleiner te nemen. Ze vertelde ons ook dat rider Anton met ons mee de berg opging om wat uitleg te geven. Top!
Over de Turning D
- Beschikbaar in 145 – 159 cm
- Beginner friendly
- Directional twin
- Hybrid camber
Over de Rocking D
- Beschikbaar in 145 – 159 cm
- Freestyle georiënteerd
- Directional twin
- Hybrid camber
Aandachtstrekker
Samen met Anton stapten we in de 8er Jet. Eenmaal op de berg begonnen we aan een korte warming-up. Blijkbaar trokken de boardjes de aandacht. We stonden er nog niet op of een groepje snowboarders kwam nieuwsgierig kijken. Ze waren benieuwd naar deze toch wel gek uitziende boards. Wij ook, hoog tijd dus om het te gaan ervaren.
De eerste meters
Zoals bij veel snowboards – anders dan je eigen ride(s) – waren de eerste bochten onwennig. Je moet wil eerst toch aanvoelen hoe ver je met een snowboard kan gaan. Op welke manier zet ik het beste druk? Hoe snel reageert ‘ie op mijn beweging en maakt het boardje dan hoekige of juist wavy bochten? En wat is de edge hold; grijpt de kant zich goed vast in de sneeuw? Zeker bij een snowboard met zulke niet-traditionele snufjes is het maar afwachten hoe dat zit.
Ik had me mentaal voorbereid op een paar flinke uitglijders. Maar tot mijn verbazing won de Turning D mijn vertrouwen al na een paar bochten. De uitglijders bleven die eerste run dan ook uit. Het allereerste deel van een bocht kostte misschien wat moeite. Ik heb het dan over een fractie van een seconde. Maar als je eenmaal in die bocht zit, wordt je er als het ware in- en uit gelanceerd. Een heel relaxed gevoel.
Anton kwam ons nog even casual in een sicke carve voorbij op blauwe piste 11. We volgden en gleden daarna door de poortjes van de Waidoffen stoeltjeslift. Daar bespraken we de eerste ervaringen. Zo vertelde ik, al steppend: “Je merkt tijdens het steppen dat je een beetje veert, hij is heel bouncy”. Het viel Wilco op dat zijn snowboard erg dempend is en dat je oneffenheden op de piste daardoor veel minder voelt. Anton was benieuwd of ik de rocker tussen mijn voeten voelden. Dat deed ik zeker.
Een ontdekking in de stoeltjeslift
Op het moment dat we neerploften in de stoeltjeslift, viel niet te ontkennen dat de Doubledeck snowboards zwaar zijn. Behoorlijk zwaar. Niet gek natuurlijk, met dat extra materiaal erop. Tijdens het rijden werkt dat niet tegen je, maar in de stoeltjeslift kost het iets meer moeite om je board op de stang te zetten. Ik moest even denken aan de liften zonder voetsteun. Dan wordt het mogelijk wel serieus vervelend. Gelukkig hebben we in de Alpen de luxe dat de meeste stoeltjesliften de mogelijkheid hebben om je voeten te laten rusten.
Speelse hobbels
Eenmaal op de hoogste top van Hochfügen, besloten we nog een run over blauwe pistes te doen. Dit keer via de 11a. We pakten de speelse hobbels mee. Dankzij de boog – brug of springplank, zo je wil – veer je als het ware de lucht in. Denk daarbij niet dat ik ver de lucht in kwam, maar dat lag vooral aan mijn skills (of het ontbreken daarvan) en niet aan het snowboard.
Uitdagendere pistes opzoeken
Nu we comfortabel waren met de boardjes, was het tijd voor wat meer uitdaging. We hopten nog eens in de Waidoffen en gingen omhoog. Na een klein stukje blauwe piste (13), sloegen we af naar de rode 10. Dit stuk piste bood de perfecte gelegenheid om eens te ervaren hoe dit snowboard omgaat met een speelsere aanpak. Ik probeerde wat flat spins uit. Na een matige eerste poging, lukte het de tweede keer beter. Zwarte piste 6 mocht natuurlijk niet in deze run ontbreken. Dat werd de laatste piste met dit snowboard. Terwijl ik Wilco links van me switch voorbij zag razen, besloot ik ook gas te geven. Want de stabiliteit van dit board op hoger tempo, daar had ik – zo bleek terecht – vertrouwen in!
Niet standaard? Een verrijking!
Het was tof om samen met Anton deze, toch wat ongebruikelijke, snowboards te testen. Vet om te zien hoe moeiteloos hij over de piste gleed met een Doubledeck snowboard (al was het nog vetter geweest als ‘ie een helm op had gehad, haha). De vraagtekens die ik eerst bij de leercurve had, bleken onnodig. De Turning D heeft me dan ook positief verrast. Hoewel de ‘boog’ het snowboard aanzienlijk zwaarder maakt, zie ik er absoluut de toegevoegde waarde van in. Wat we vooral blij maakte, is de flow in de bochten. Als (ver)gevorderde snowboarder kun je met Doubledeck dan ook echt lol trappen, want zowel in speelsheid als op snelheid heeft het veel te bieden. Een positieve ervaring dus, die mijn visie bekrachtigd: nieuwe dingen proberen als snowboarder zorgt voor verrijking van je skills en beleving!
